15
En voor het huis in een schommelstoel zat een oude dame met een
lief, gerimpeld gezichtje. Ze breide.
Violet liep naar de oude dame toe en legde de takken met bloesem
op haar knieën.
‘
Hier oma, voor u.’
Jessica knippert met haar ogen en ze is ineens weer in het hier en nu.
Het is alsof ze telkens weer midden in haar verhaal zit. Alsof ze het
voor zich ziet. Komt dat omdat ze een dromerige aard heeft? Of heeft
ze echt talent voor schrijven?
Schrijverstalent... Het zal wel. Dat zal dan eerst nog bewezen moeten
worden. Toch vindt ze het heerlijk om iets van haar fantasie op te
schrijven. Als klein meisje deed ze het ook regelmatig. Als het ver-
haaltje af was, las ze het nog een keer over en vervolgens belandde
het in de prullenbak.
Deze keer zal het niet in de prullenbak belanden. Ze gaat heel serieus
proberen of ze echt een lang verhaal kan schrijven. Het liefst zou ze
er straks mee verdergaan. Maar het huiswerk moet ook af. Daar heeft
ze nog niets aan gedaan.
Als ze na het eten weer op haar kamer zit, hoort ze Thomas boven
haar hoofd rommelen. Dan gaat de muziek aan en de bas dreunt door
het plafond heen.
Boenkeboenkeboenk...
‘
Thomas...’
Boenkeboenkeboenk....
‘
Thomas, ben je gek geworden?’
Ze stopt haar vingers in haar oren. Waarom moet het weer zo hard?
Ze kan zich onmogelijk concentreren op haar huiswerk. En Jacolien is
voor haar examen aan het zwoegen. Dat joch is niet wijs! Ze rent haar
kamer uit, de zoldertrap op. Dan ziet ze dat Jacolien haar net voor is.
‘
Thomas, doe me een lol. Ik moet leren. Ik heb morgen examen, weet
je nog wel?’
‘
Zo hard is het toch niet?’ vraagt hij verbaasd.
‘
Ik dacht van wel,’ valt Jessica Jacolien bij. ‘Ik weet niet hoeveel decibel
